นี่ขา...เหรอ คิดว่าซุง

นี่ขา...เหรอ คิดว่าซุง

สามสิบหกปีก่อน ดิฉันเคยไปเที่ยวไร่ของเพื่อนสนิทคนหนึ่งแถวโคราช ตอนนั้นเรากำลังลุ้นรอประกาศผลสอบเอ็นทร้านซ์ กลัวว่าถ้ารู้ผลก่อนอาจผิดหวังเที่ยวไม่สนุก เลยรีบเที่ยวซะก่อน เราไปกัน 4-5 คน สาวๆทั้งนั้น พอไปถึงก็จวนจะเย็นแล้ว น้ำในลำธารใสเย็นน่าลงไปว่ายเล่น พวกเรารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงขาสั้นกันทุกคน ดิฉันถูกน้องชายเพื่อนแซว ทันทีที่เขาเห็น ” นี่ขา...เหรอ คิดว่าซุง “ ตอนนั้นดิฉันอายแทบแย่ ดิฉันขาใหญ่แบบนักฟุตบอลจริงๆ ไม่ได้ทำอะไร เป็นมาตั้งแต่เกิด แม่ก็พูดบ่อยๆตั้งแต่ดิฉันจำความได้ว่า “ดูน่องซิ...”

ตอนเรียนมหาวิทยาลัย สามีดิฉันเองเจอกันวันแรกก็แซวดิฉันเรื่องขาว่า “นึกว่าครูพละ...... ” อะไรประมาณนี้ วันนั้นดิฉันโกรธแทบแย่ แต่ในที่สุดเราก็เป็นเพื่อนกัน และใช้ชีวิตร่วมกันมาจนทุกวันนี้

ขาจะใหญ่ ขาจะเล็ก จะดำ จะขาว จะอะไรก็แล้วแต่ คงไม่สำคัญเท่ากับความเข้าใจกัน ยอมรับในความเป็นตัวตนที่แท้จริงของกันและกันต่างหากที่จะทำให้เราอยู่ด้วยกันได้อย่างยั่งยืน